Kiedy mówimy o winie w rozkładzie pożycia małżeńskiego mamy na myśli takie zachowanie małżonków, które narusza obowiązki wynikające z zawarcia małżeństwa, a więc zachowanie leżące zarówno w sferze prawnej jak i w sferze zasad współżycia społecznego. Przede wszystkim mamy sił więc w tym przypadku na uwadze naruszenie obowiązków wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, lojalnośći, wierności oraz współdziałania dla dobra rodziny.
W orzecznictwie wyraża się pogląd, że nawet choroba psychiczna małżonka nie może wykluczać przypisania mu winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego.
Przede wszystkim bierze się w tym wypadku pod uwagę rodzaj choroby psychicznej. Część z chorób psychicznych ma bowiem charakter cykliczny, a w czasie remisji chory ma świadomość swojej choroby i swojego stanu. W przypadku wiąc ustalenia przez Sąd, że choroba psychiczna ma charakter przewlekły, trwający latami, a w tym okresach występowały remisje choroby, może uznać, że choroba stanowi zawinioną przyczynę rozkładu pożycia.
Sytuacja taka ma miejsce szczególnie wówczas, kiedy małżonek, mający świadomość swoich dolegliwości i ewentualnych ujemnych skutków odmawia leczenia lub utrudnia kontynuowania podjętego wcześniej leczenia. Sąd Najwyższy uznał, że nie podejmowanie działań mogących polepszć stan zdrowia należy oceniać ujemnie z punktu widzenia zasad współżycia społcznego i może stanowić przesłankę winy, zwłaszcza gdy choroba i jej skutki doprowadziły do rozkładu pożycia mażłeńskiego.
Przypisanie więc jednemu z małżonkow winy w powstaniu rozkładu pożycia małżeńskiego wymaga więc każdorazowego ustalenia, że małżonek naruszył obowiązki wynikające z art. 23 krio w skutek umyślnego lub nieumyślnego zachowania.
[fb_button]
Magdalena Kramkowska-Rysiewicz